I. Ścieżka pierwsza: Niechęć.

Ja zaś mówię: jeżeli człowieka przekonać logicznie, że właściwie nie ma czego płakać, to przestanie płakać. To jasne. A pan jest zdania, że nie przestanie? 

– Zbyt łatwo byłoby wówczas żyć. 

~Fiodor Dostojewski - "Zbrodnia i kara"~

Jakaś tam SOBOTA

Tamtego dnia niebo jest tak samo szare jak poprzedniego. Tak samo mglisto-bure jak dwa dni wcześniej. Tak samo powleczone sinawą obwódką jak w całym tym pustym, jesiennym tygodniu.
Tamtego dnia słońce usypia w gęstym woalu chmur, blade i niewyraźne jak odcisk palca na ciężkim sklepieniu. Jedyny ślad, że jasność nie jest tylko wytworem czyjejś tęsknej za latem wyobraźni. Jedyna gwarancja, że te posępne, utopione w szarości dni też kiedyś miną, zapiszą się jako sen, którego nikt nie będzie chciał wspominać - wiosną.
Tamtego dnia wszystko jest jak zwykle.
Tamtego dnia wszystko się zmieni.

Tamtego ranka radio chrypi smutne ballady na jakiejś nieznanej stacji, wcale nie różniące się od tych, co zawsze.
Tamtego ranka zaprzyjaźniony gołąb stuka w okno, dopraszając się okruchów, o identycznej godzinie, co zawsze.
Tamtego ranka w małej, trochę nieporęcznie zagraconej kuchni, pachnie tą samą parzoną kawą, co zawsze.
Ale tego ranka aromat unosi się z dwóch filiżanek, nie jednej.
Tamtego ranka Lara ma na sobie granatowy sweter, a przy śniadaniu towarzyszy jej tata. I choć nie jest to codzienny rytuał, to wpisuje się jeszcze w szereg czynności normalnych.
Co nie znaczy, że m i ł y c h.

- Jak się czujesz? - Pytanie pada zza gazety, ociera się o normalność, chwieje leciutko równowagą - nie wytrąca z niej.
Zastanawia się przez chwilę, kawa stygnie.
- Tak samo, jak zawsze - podaje najłagodniejszą wersję odpowiedzi.
Niesatysfakcjonującą, jak się okazuje.
- To znaczy: dobrze czy źle? - brnie, tylko po co?
- A jak ci się wydaje? - Wypowiedziane ostrzej, odrobinkę, jakoś nie może się powstrzymać.
Upajająca cisza.
Czy ciąży? Nieszczególnie.
- Córeczko.
Wiesz, jak bardzo nienawidzę tego słowa?
- Lara, porozmawiaj ze mną.
Teraz. Teraz. Olimpijskie tempo, oklaski dla tego pana.
- Proszę cię.
Proś. Chętnie posłucham.
- Rozumiem przecież, że...
Mam się śmiać? Nie. Nie rozumiesz.
- ... to bardzo trudne i...
N a p r a w d ę?!
-... chciałbym ci pomóc.
Nie wytrzymuje, parska śmiechem. Cynicznym, wręcz sarkastycznym, z maleńką - niedostrzegalną? - nutą histerii.
Mężczyzna milknie, jakby ktoś wepchnął mu w gardło knebel.
Tak mi s t r a s z n i e przykro, tato.

- Spóźnisz się do pracy - mruczy do swojej miseczki z płatkami, w której miesza machinalnie, dzwoniąc o szklane ścianki.
Rzuca jej zranione spojrzenie, tak bardzo przykro. Ojej.
- Mam dzisiaj wolne.
No co ty.
- Nie miałam pojęcia - cedzi wolniutko, przelewając mleko łyżką.
- Jest sobota - przypomina jeszcze ciszej. Zmalał, skurczył się, ona - spogląda teraz na faceta metr dziewięćdziesiąt wzrostu z góry.
Wiesz, że mam to gdzieś. Wszystkie dni są takie same, tato. I-den-ty-czne.
- Kawa się skończyła - oznajmia tonem bezbarwnym, odstawiając kubek na jasny blat.
- Pójdę do sklepu - zrywa się z nadzieją, żałosne, a może i z ulgą? Spędzanie czasu z n i ą - czysta przyjemność, tak, tatusiu?
Odprowadza go wzrokiem, do samych drzwi.
Szary ranek.
Szary dzień.
Szare życie.
Bierze do ręki dodatek sportowy, wczytuje się z uwagą.
Do monotonii też można przywyknąć, smutne to, ale do wszystkiego można.
I tylko Juan ma na ten temat trochę odmienne zdanie, jego ogon obija się metodycznie o podłogę, gdy nieustająca radość czyni każdą sekundę dnia interesującą. Fascynuje go mucha, sunąca po parapecie leniwie, niemalże nie poruszając skrzydłami. Cieszy go plasterek szynki, wrzucony do miski zupełnie machinalnym ruchem ręki jego pani. Raduje go ten krótki, równie wymuszony, szorstki gest, gdy w zamyśleniu dotyka jego głowy i lekko klepie.
Dla tego psiego stróża dni nie dłużą się tak strasznie, wcale się nie dłużą.
Farciarz.
I tylko gdzieś w głębi głowy kołacze się myśl, że ten nieszczęsny dzień wcale nie musi tak wyglądać. Że to nie złośliwe okoliczności, a - ona sama - skazuje się na godziny, pozbawione czekania na cokolwiek, pozbawione sensu. Bo Lara nie czeka już na nic - los bardzo jawnie pokazał jej, ile warte było każde marzenie, każdy sens, każda wyszeptana modlitwa.
Pogładził po głowie, a potem uderzył w twarz.
I tylko tykanie zegara pozwala uwierzyć, że czas wcale nie stanął w miejscu. I czasem, tylko czasem - wsłuchując się w jego regularny odgłos ma chęć sięgnąć po pierwszy z brzegu przedmiot i przeciąć tę bezsensowną nić, która nie pozwala opaść jej głowie, zamknąć się oczom, a duszy odejść tam, gdzie poszła sobie dawna władza w jej nogach.

Dzwonek do drzwi rozdziera ciszę, napiera na nią i miażdży resztki czarnych myśli, zmiata je w proch i wsypuje do śmietnika.
Tak strasznie jej się nie chce.
- Otwarte - mruczy za cicho, by usłyszał to ktoś poza Juanem.
Kiwa na niego, a ten zrywa się jak na odgłos gwizdka, podbiega i naciska łapą na klamkę.
Na początku ta sztuczka nawet ją śmieszyła, teraz jest czymś równie naturalnym jak poranny ból.
Skrzydło drzwi uchyla się ze skrzypieniem, gapi się w nie w milczeniu. I gapi. I gapi.
Bo przez moment jej oszalałemu z samotności umysłowi zdaje się, że stoi w nich właściciel Harleya, t e g o Harleya.

- Larysa Baroni, dobrze trafiłem? - Opuszcza kartkę, zawiesza wzrok na jej bladej twarzy, wydaje z siebie dziwny dźwięk - ni to westchnienie ulgi, ni to rozbawienia, ni to znudzenia. - O! Czyli nie jest tak źle, po tym cudacznym imieniu spodziewałem się ryczącej czterdziestki albo gorzej.

Tkwi z otwartymi ustami - jakże elegancko - i próbuje zebrać myśli.
Nie należy - nigdy nie należała - do dziewcząt, za którymi faceci latają. I jeśli myślicie, że każdego dnia w jej drzwiach pojawia się t a k a postać, to jesteście bardzo naiwni.
Nie ma pojęcia, jakie są idealne wymiary męskiego ciała, ale dałaby obciąć sobie dłoń, że nie różnią się wiele od tych, które jaśnieją w progu, kleją się do jej zmęczonych oczu i wypalają na nich ślady. Fizycznie czuje gorąco.
Kaszle, czuje się jak idiotka.
- Cudacznym? - wraca do siebie, nie szuka jakiejś ciekawej odzywki, bo w sumie - po co? - Za to twoje musi być naprawdę wyjątkowe. - Zdaje sobie niejasno sprawę, że dziwnie brzmi "musi być" w tym kontekście. Gdyby jego imię było jej niewiadome, to zdawałoby się to całkiem normalne. Ale normalne nie jest, zważywszy na fakt, że ciało modela tkwi w białym podkoszulku, na którym wołowymi literami jest napisane: "DIEGO. Zapamiętaj to imię, bo będziesz je krzyczała dziś w nocy".

Śmieje się. Ma przyjemny dla ucha śmiech, ale brzmi w nim coś nieszczerego.

Zaciska pięści i próbuje przywrócić dawną siebie, a odgonić tę idiotkę, która właśnie mdleje na widok pierwszego z brzegu przystojniaka.
- Czego chcesz? - warczy nieprzyjemnie, już lepiej. - Pomyliłeś adresy, prawda?
- Ależ skąd, kotku. Chyba, że w tym bloku mieszkają same... te, no... - Macha ręką, szukając odpowiedniego słowa. - Jak to elegancko określić?
- Nie ma eleganckiego określenia na inwalidę, jeśli o to ci chodzi. A teraz wyjdź.
- Po co tyle złości, dziewczynko? Przyszedłem do ciebie - oznajmia tonem, jakby oczekiwał okrzyków radości albo jeszcze lepszych dowodów uznania.
- Wyśmiać mnie? Dzięki, znam tę śpiewkę. Wyjdź z mojego mieszkania - powtarza twardo, przesuwając dłońmi po metalowych obręczach kół.
- Posłuchaj, to nie to. Jestem twoim aniołem stróżem - oznajmia absurdalnie, a ona wydaje z siebie jęk.
- Dobra, możesz już się odwrócić i pomachać ukrytej kamerze. I powiedzieć, że udało ci się wkręcić Larę w swój dziwaczny żart. Udało ci się, gratulacje.
- To nie jest ukryta kamera, chciałbym ci pomóc - bezwiednie powtarza słowa jej ojca, nawet nie wiedząc, że to najgorsze, co w ogóle mógłby w tym momencie powiedzieć.
- Jakież to miłe, jestem szczerze wzruszona. - Przykłada dłoń do gardła. - Posłuchaj, mam powtórzyć jeszcze raz? Opuść to mieszkanie, albo dzwonię po policję.
- Okej. - Unosi dłonie, oczy mu błyszczą. - Do usług. Złość piękności szkodzi, Laro... Taa, rzeczywiście brzmi lepiej. Znacznie lepiej.
- Chcesz mnie wyprowadzić z równowagi?
- To nie ja. To mój urok. Cześć, maleńka.

Wychodzi, a przez drzwi w jego miejsce wślizguje się pustka, by w chwilę po ich zamknięciu rozpanoszyć się w kątach. Pustka, jej dobra znajoma. Wespół z ciszą, nudą i rutyną.
Szkoda, że gdzieś po drodze zagubiła się równowaga. Wepchała się za to uparta myśl, kim właściwie On był - i po co tak naprawdę przyszedł.

ODNALEŹĆ NADZIEJĘ

___________________________________________________________

Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. 

(1 Kor 15, 26)

Jakaś tam NIEDZIELA

Jest mgliście, ponuro. Nastrój smutku spływa po szybach razem z deszczem, przenika przez nie wraz z sączącym się zza okna przytłumionym, sennym światłem. Cichym płaczem kołysze rozmazane domy, bębni delikatnie w dachy, wzdycha i nieustannym szumem, dzwonieniem, monotonnym padaniem kropel - układa się w melodię złego nastroju.
Na drugim piętrze pewnej kamienicy toczy się jeden z najbardziej oklepanych dialogów na świecie.
- Idziesz z nami.
- Nie, nie idę.
- Idziesz.
- Nie idę.
- Idziesz, powiedziałem!
- Nie idę, koniec, kropka.
Ojciec się złości, uwielbia przecież uczucie, że wszystko idzie po jego myśli. A ona oczywiście złośliwie psuje jego idealne wyobrażenie o sobie samym.
- Naty - odzywa się z kolei matka, której smutna twarz kojarzy się z tą Madonną, która tak niedawno utonęła w czerwonych łzach. - Jest msza w intencji... w jej intencji.
- I co z tego? - Przewraca kartkę książki, choć nie ma pojęcia, co się działo na poprzedniej stronie. - Czy ta cała msza coś zmieni? Cokolwiek?
- Natuś, proszę...
- Mamo, po co mam tam iść? - Spogląda na nią bezsilnie. - Po co? Czy tata chodzi na wernisaże, skoro nie interesuje się sztuką?
- Twoje fochy robią się coraz gorsze. - Ojciec czerwienieje, bo wie, że ona ma rację. - Pójdziesz z nami, bez dyskusji.
- Ale ja nie dyskutuję. Zwyczajnie nigdzie nie idę.
- Idziesz i to moje ostatnie słowo - prawie krzyczy, żyła na skroni pulsuje mu wściekle. - Bo...
- Bo co, tato? Bo co? Zabierzecie mi książki? Zamkniecie na klucz farby? A może zabronicie spotykać się z przyjaciółmi, których nie mam? - Drażni go, sprawia jej to swoistą satysfakcję, ale jeszcze bardziej - męczy.
- Natalia!
- Okej. - Kiwa głową, nie ma siły. - Okej. Dobrze. Dobrze, słyszysz? Pójdę. Pójdę z wami do tego kościoła. - Ile silnej woli potrzebuje, by nie dodać cholernego, wie tylko ona.

Ubiera dżinsy i pierwszy z brzegu podkoszulek, ma gdzieś, co ludzie pomyślą. Czy Boga obchodzi, jak wyglądam? Czy Jego w ogóle obchodzi c o k o l w i e k?

Oczywiście w ławkach widzi feerię barw i przegląd aktualnych trendów.
Czy im się nawa nie pomyliła z wybiegiem? A msza z pokazem mody?
Czy to wszystko nie jest tylko jedną, wielką pokazówką?

Wszystko wokół wzbudza w niej chęć do opuszczenia tego miejsca. Każdy skrawek poświęcony czemuś, co napawa ją obrzydzeniem. Każdy zabobonny znak, każdy naiwny gest, każde zwrócone ku niebu spojrzenie - patrzcie, nikt was nie widzi. Nikt nie słucha. Nikt.
Wszystko ją odstręcza. Wszystko.
Na ścianie złoci się pojedyncza ikona, pozwalając jej na chwilę zająć myśli czymś innym. Ojciec Pio. Mądry człowiek, podobno - potrafił czytać w ludzkich myślach.
Jaka szkoda, że mój tata n i e potrafi.
Pierwsze czytanie jest jak zwykle o niczym. Te same frazesy, wyświechtane do granic możliwości. Bądź dobry, kochaj nieprzyjaciół, płać podatki, bla bla bla.
A co złego zrobiła Lena? Wierzyła w to wszystko, tak samo jak ja?
Na ambonę wychodzi wysoki chłopak, poprawia mikrofon. Śpiewa psalm, głos ma czysty, niosący się świetnie w dobrej akustyce kościoła.
- Z głębokości wołam do Ciebie, Panie. O Panie, wysłuchaj głosu mego! Nachyl swe ucho
na głos mego błagania.*

Wołaj. Powodzenia.

Przy Ewangelii o wskrzeszeniu Łazarza ma ochotę zwyczajnie wyjść.
Czy można w jednym miejscu zebrać więcej ironii?
Chowa twarz w dłoniach.
Dlaczego? Powiedz: dlaczego? Swojego przyjaciela ocaliłeś, a co z nią? Czym Ci zawiniła? Tym, że jej nie znałeś? A podobno wszystkich znasz. A może chodzi o to, że nie była godna? Bo co, bo poniosła śmierć z własnej ręki? Dlatego?
Jesteś Wszechmogący. Nie mówię, żebyś ją wskrzesił. Ale dlaczego pozwoliłeś jej odejść?
D l a c z e g o?

Mamrocze pod nosem, czuje na ramieniu dłoń mamy. Ona ją rozumie, tak. Tylko ona.
Właściwie dlatego znienawidziła wszystko, ale nie Matkę Boską. W tłumie zadufanych w sobie czcicieli, Ona jest jedyną autentyczną postacią. Kto lepiej zaznajomił się z widmem okrutnej i bezsensownej śmierci bliskiej osoby, niż Ona? Nikt nie ma prawa w to wątpić, nawet jeśli wszystkie bajeczki o nagrodzie za dobre postępowanie okażą się kłamstwem.
I dlatego teraz każda z jej ikon przedstawia właśnie Ją - młodą dziewczynę, zaślubioną Józefowi. Dojrzałą kobietę z dzieckiem na rękach. Cierpiącą matkę, stojącą pod krzyżem. W różnych etapach Jej życia. Ale zawsze - bezbrzeżnie smutną.
Zawsze.

ODZYSKAĆ WIARĘ

_______________________________________________________

Kiedy myślisz, że masz rację, to najprawdopodobniej się mylisz.To, co można złamać – czy to będzie kość, serce czy też przysięga – można złożyć z powrotem, ale to nigdy już nie będzie jedna całość. 

~Jodi Picoult - "Krucha jak lód"~

Jakiś tam PONIEDZIAŁEK

A tego dnia deszcz nie pada, za to głośno zawodzi wiatr, porywisty i zimny. Wyje jak zranione zwierzę za oknem. Zdziera martwe liście z drzew, owija się wokół sczerniałych pni, targa rozpaczliwymi palcami siwe kłęby obłoków - chce się skryć, nie może.
Zawsze bezdomny, zawsze samotny, zawsze nieszczęśliwy.

Dolores tego dnia płacze praktycznie bez przerwy.
- Cicho, cicho. Maleństwo. - Kobieta rozczula się nad łóżeczkiem, choć jest już - musi być - straszliwie zmęczona. Schylona, zgarbiona, z troską w podpuchniętych oczach. Posiwiała zbyt szybko, zestarzała się w ciągu paru dni. A jednak nie zatraciła matczynej miłości.
Święta kobieta.

Siedzi obok, obejmuje rękami ramiona i patrzy wzrokiem bez wyrazu.
Ucisz ją. Głowa mi pęka.
- Jest głodna - oznajmia mama smutnym tonem, patrząc na nią.
Dobrze wie, co ten wzrok oznacza. Za dobrze.
Kręci głową.
- Mówiłam ci, że nie będę karmić jej piersią - chrypi, podciągając kolana i opierając bose stopy o brzeg fotela. Wie, że zawodzi wszystkich - jak zwykle. Że jest beznadziejna, też wie.
Nic nowego, serio.
- Francesca - mówi cicho, miękko. - Mogłabyś chociaż spróbować, kochanie.
- Nie mogłabym. - Kołysze się w przód i w tył, w przód i w tył. Chce jej się płakać i wyć, wyć i płakać, zupełnie jak ten nieszczęsny wiatr. - Jestem okropna, jestem złą matką. Powtórz mi to jeszcze ze sto razy. Wiem, że jestem potworem. Wiem.
- Nie jesteś potworem, Fran. - Wyłamuje palce, minę ma, jakby miała się zaraz rozpłakać. - Ale ona też nie jest.
- Nie. Masz rację. Nie całkiem. Tylko w połowie.
- To twoja córka, powinnaś... - zachłystuje się słowami, nie umie ich ująć jakoś zgrabniej, umiejętniej, bardziej przekonująco. Trwa nad łóżeczkiem wnuczki, kręci się bezradnie, patrząc na brzydką, czerwoną twarzyczkę, tak strasznie małą na tle białej pościeli.
- Więc co?... - pyta ze zrezygnowaną miną.
Wzrusza ramionami.
- Pójdę do apteki, kupię jej mleko modyfikowane - mruczy po tak długim czasie, że matka chyba przestała się spodziewać odpowiedzi. Wstaje, szuka torebki, butów. Milczy.

Choć na dworze nie słychać już płaczu małej, jest paskudnie. Ale nie zawraca, poszłaby pieszo do samego piekła, żeby tylko uwolnić się od swojego życia.
Dygocze z zimna, włosy zaplątują się w szalik, reklamówka ciąży w dłoniach.
Jestem zbyt żałosna, by w ogóle istnieć.
Zderza się z kimś, odskakuje, wydaje z siebie jęk. Zakupy taplają się w błocie, teraz jej dłonie też. Czuje na nadgarstku chwyt, odpycha go, zbiera rzeczy.
- Przepraszam. - Jakiś mężczyzna - chłopak? - spogląda na nią z poczuciem winy, a przecież to ona na niego wpadła, więc dlaczego? - Daj, pomogę ci.
- Nie trzeba - szepcze bezgłośnie, zgarnia drobiazgi, prostuje się. On robi to samo, podaje jej jakąś pominiętą paczuszkę, patrzy łagodnie, uśmiecha się - dlaczego? No dlaczego?
- Przykro mi, że przeze mnie się ubrudziłaś, mogę ci to jakoś wynagrodzić? - pyta bezpośrednio, a ona kręci gwałtownie głową. - Nalegam. Może jakaś kawa? To nic wielkiego. - Wyciąga rękę, chwyta jej dłoń ciepłymi palcami. Przez skórę przechodzi niespodziewany wstrząs, a jej ciemnieje w oczach.
Wyrywa rękę gwałtownym szarpnięciem, odsuwa się - jak najdalej.
- Powiedziałam, że nie! - krzyczy histerycznie, z przerażeniem, widzi szok w jego oczach - mało ją to obchodzi. Odchodzi, prawie biegnie, ale on jej nie goni. Stoi dalej na chodniku, wysoki i zgrabny, w jasnym płaszczu i z grzywą niepokornych włosów, opadających na oczy. Stoi, podąża za nią nic nierozumiejącym wzrokiem, gdy oddala się w stronę domu.
Z ulgą wpada w drzwi, osuwa się na klatkę schodową i szlocha, nie potrafi się uspokoić.
Jak, powiedz - jak? - mogę ubrudzić się jeszcze b a r d z i e j?
Jestem samym brudem. Całe moje ciało, każdy centymetr. Całe.

OD NOWA UWIERZYĆ W MIŁOŚĆ

_______________________________________________________

Szukam nauczyciela i mistrza 

niech przywróci mi wzrok słuch i mowę 

niech jeszcze raz nazwie rzeczy i pojęcia

niech oddzieli światło od ciemności. 

**

_______________________________________________________

*Ps 130, 1-2
**Tadeusz Różewicz - "Ocalony"

____________________________________________________________________

Ewentualne błędy poprawię jutro.