II. Ścieżka druga: Opór.

Naiwna wiara dziecka, że gdy się zamknie oczy, to wcale nie jest ciemno. 

~Janusz Leon Wiśniewski - "S@motność w sieci"~

Kiedy się ma dużo czasu, trzeba myśleć. Bo gdy można zająć ręce, ciało - czymkolwiek, wówczas umysł jakby samoistnie pozbywa się myśli, przełącza na tryb uśpienia. Ciężka praca nie pozwala na smutek, nie pozwala na tęsknotę ani na żadne z tych złych, niszczących uczuć, których największą mocą jest brak mocy. Kropla drąży kamień nie siłą, ale częstym padaniem.

Kiedy się ma za dużo czasu, myślenie jest nieuniknione. Kiedy ręce nie mają po co sięgnąć, a o nogach szkoda gadać, mózg uruchamia się na zwielokrotnionych obrotach. I przywołuje wszystkie myśli, które chciałoby się wypchnąć, odsunąć od siebie jak najdalej. Przyciąga je jak magnes drobne opiłki żelaza, układając w nieznany, ale wyraźnie coś znaczący wzór.
Tylko co?

Przesuwa palcem po brzegu kartki, wzrokiem błądząc po pustym pokoju, jednak nie zawieszając go na żadnym przedmiocie dłużej niż na ułamek sekundy. Myśli o Igorze, który zawsze z takim entuzjazmem rzucał się na nowe książki, wciskał nos między stronice i narkotyzował się zapachem farby drukarskiej. Bawiło ją to, nawet nie czynność sama w sobie - bardziej to rozanielenie, malujące się potem na jego twarzy. I uśmiech. Przelotny uśmiech kpiarza, błąkający się między asymetrycznymi kącikami ust i rozchylający je na chwilę. Lubiła, gdy się tak uśmiechał. Najczęściej wtedy przerywała zaczętą czynność i na palcach podchodziła, by skraść ów ulotny uśmieszek prosto z wykrzywionych warg. Smakował arbuzem i chłodną wilgocią rosy. Jak w tamte lipcowe, leniwe poranki, gdy wylegiwali się na łące, łapiąc świerszcze i ciesząc się sobą, słońcem i mokrą trawą, klejącą się do skóry. Gdy jeszcze coś mieli. Mieli powody do radości. Mieli te kradzione chwile prawdziwego szczęścia, po których nieodmiennie wracali do rzeczywistości, w której ona na co dzień wdychała zapach benzyny i nurzała ręce w smarze, a on był chłopakiem Camili, jej najlepszej przyjaciółki.

Do ciebie po niebie szłam
Tobą oddycham,
Płonę i znikam
Chodź ze mną.*

Ale to on zniknął, na jej własne życzenie. On, wraz z uczuciem, jakie snuło się pomiędzy nimi. Zabrał zapach trawy i nowości, zapach nieba - którym oddychali. Zabrał kolory - błękit i zieleń, którymi kiedyś pomalowała swoje szczęście. Zabrał walkę - zostawił ją przegraną, odepchnął wyciągniętą rękę, odwrócił się plecami.
Nie celowo przecież - on nie miał wyboru. Ich życia po prostu się rozbiegły. Tak bywa. Zwyczajnie, bez żadnych tkliwych rozstań czy płomiennych słów. Zwyczajnie.

Nie ma jego zdjęć powieszonych w widocznym zdjęciu, nie ma wspomnień w namacalnej formie - ale przecież ilekroć kupuje nową książkę, myśli o nim. Ilekroć okna mokną w porannej mgle, myśli o nim. Ilekroć skoszona trawa napełnia powietrze słodkawym zapachem, myśli o nim. Ilekroć się budzi, ilekroć zasypia, ilekroć trwa pomiędzy - myśli, myśli, myśli. Czasem płacze, jeśli bezsenna noc przynosi dodatkowy ból fizyczny - oprócz niemal-fizycznego bólu źle zszytych ran na sercu. Częściej - próbuje się uśmiechnąć, co z tego, że wychodzi jej żałosny grymas. Czasem krzyczy, aż Juan zrywa się czujnie i czuwa z lśniącymi w mroku ślepiami. Częściej - zagryza usta i dusi się wrzaskiem, eksplodującym jej w krtani. Czasem długo jeszcze nie potrafi się uspokoić. Częściej - szybko wraca do normalności, czy raczej - rutynowej nienormalności.

Dość o niej.
Kogo to obchodzi? Nikogo.

Odgarnia denerwujące pasmo włosów, usiłuje skupić uwagę na słowach, jednak nie potrafi. Nie ma nastroju na czytanie, na nic nie ma nastroju.
I gdy zamyka oczy, z powrotem znajduje się na tamtej łące, pośród dmuchawców i skaczących plam światła, które nawarstwiają się w jego oczach, wydobywając z szarości tęczówek błękitnawy odcień.
Ciszę przerywa dźwięk telefonu - tu czy tam? Spogląda z wahaniem, ale Jego już nie ma. Wzdycha.
Wyświetla jej się jakiś nieznany numer, marszczy brwi.
- Słucham?
- Witaj, piękna. Dziś też jesteś taka humorzasta, czy już ci przeszło? - Głos z chrypką brzmi rześko, zniekształcony tylko nieznacznie i - równie co na żywo - pewny siebie.
Och.
- Skąd masz mój numer? - zadaje pierwsze pytanie, które jej się nasuwa. A jest ich sporo.
- Mam swoje źródła - śmieje się.
- Chyba wyraziłam się jasno ostatnio? - Liczy przez chwilę w myślach - to już ponad tydzień od tamtej dziwnej wizyty.
- Ja wszystko rozumiem, napięcie przedmiesiączkowe, te sprawy. Nieważne. Dzisiaj wpadnę, ogarnij się, żeby nie było zaskoczenia.
- Że co proszę?! - Chyba się przesłyszała.
- No wiesz, włosy, mejkap i inne tam cuda, bez których nie lubicie się pokazywać facetom. Zaraz się lepiej poczujesz i nie będziesz aż taka drapieżna.
- To ewidentnie pomyłka. Sprawdź jeszcze raz, pewnie ostatnią cyfrę wcisnąłeś źle i zamiast do jednej ze swoich utrzymanek dodzwoniłeś się do mnie.
- Nawet żartuje! Podoba mi się to. Słuchaj... Jak to ci było? Aha, Lara, prawda. Mam w planach kino, a potem...
- ...
- Halo? Lara? Jesteś tam?
Rozłącza się, kręcąc głową z niedowierzaniem. I nie bardzo wie, czy śmiać się z tego... nawet nie wie jak to nazwać... czy jednak płakać. Wybiera trzecią opcję, kieruje się do kuchni, gdzie stawia czajnik na gazie. Piła już dziś dwie kawy, ale to uzależnienie jak każde inne - może wypić i pięć, i dalej nie będzie dość.
Słyszy kolejny dzwonek, ignoruje go. Podobnie jak trzy następne. Wpatruje się z napięciem w telefon, czekając na kolejny, jednak nie ma go. Oddycha z ulgą.
Świat jest pełen idiotów, dochodzi do wniosku, upijając łyk z błękitnego kubka. Jej spojrzenie jakoś automatycznie wędruje w stronę okna, napotykając barierę gęstych chmur. No cóż, czego tu oczekiwać po październiku, który już dawno rozpanoszył się w każdym zakątku miasta, wygarniając z niego coraz więcej kolorów i zastępując je monotematyczną szarugą. I mimo, że do niej przywykła, to wciąż nie potrafi - polubić. No, chyba nic w tym dziwnego?...
Ktoś dzwoni. Dla odmiany do drzwi. Przewraca oczami, zastanawiając się, kiedy obudzi się z tego absurdalnego snu.
Otwiera.
I zaraz zamyka z powrotem.
A dzwonek dzwoni jeszcze raz, ma tego dość, powtórnie naciska klamkę i piorunuje go wzrokiem.
- Do cholery, czego chcesz?
Brunet cofa się o krok, jakby fala złości odrzuciła go niczym niewidzialna bariera. Ale zaraz wraca.
- Nadal źle? Trudno, jakoś to przeżyjemy - oznajmia filozoficznie, wchodząc do mieszkania i ciekawie rozglądając się po nim. - Idziemy do kina, mam już bilety i w ogóle, więc...
- Ja zaraz zwariuję. - Łapie się za głowę, żałośnie wodząc za nim wzrokiem. - Jakie bilety? Jakie kino? Kim ty jesteś i czemu uparłeś się mnie nękać?
- Mmm, na które pytanie mam odpowiedzieć najpierw? - próbuje chyba żartować, ale sam wygląda na zniechęconego. - Film-niespodzianka, kino masz na sąsiedniej ulicy, a...
- Przestań się zgrywać, nie śmieszy mnie to!
- Okej - wzdycha, choć przez oczy przebiega mu cień rozbawienia, rozbłyska na moment i znika równie szybko. - Jestem Diego. Twój opiekun.
- Jaki znowu opiekun, do...
- Zamknij się, co? - przerywa jej spokojnie, a nawet z pewną dozą obojętności. - Mnie też się nie uśmiecha ten projekt, więc przyjmij do wiadomości, że nie jestem tu z własnej woli.
Otwiera usta, ale nie znajduje odpowiednio dosadnych słów. I tylko czerwienieje.
- No. - Kiwa głową, tak jakby wszystko zostało wyjaśnione. A nic nie zostało. - Wiesz, na czym stoimy.
- Nie.
- A podobno mądrej głowie... Nieważne. - Najwyraźniej bawi go to coraz bardziej. Mimochodem bierze do ręki porzuconą na fotelu książkę i uśmiecha się na widok tytułu. Odkłada z powrotem, nie komentuje. - Ktoś wymyślił, że osobom poszkodowanym po różnych tam wypadkach trzeba pomóc wrócić do normalności. I mi padło na ciebie, bo mieszkam niedaleko, więc... No, co tu jest do tłumaczenia?
- Pierwsze słyszę o czymś takim - mruczy pod nosem, ale nagle gwałtownie cierpnie. - To mój ojciec, prawda? Zabiję go. Możesz iść, nie ma mowy.
- Hy... Nie znam twojego ojca, zapewne jest ciekawym człowiekiem. I nie, nigdzie nie idę. Tak się składa, że nie masz tu za dużo do powiedzenia, wiesz? - Kiwa się lekko z rękami w kieszeniach, patrząc na nią kpiąco. - Wiedziałem, że tak będzie. Na początku zawsze jest opór, to całkiem normalne. Ale potem...
- Człowieku, ja nie mam zamiaru poddawać się żadnym projektom! Nie możecie mnie do niczego zmusić.
- Zastanów się przez moment. - Wyciąga rękę w stronę pustych pokoi. - Całymi dniami przesiadujesz sama, nie uczysz się, nie robisz nic konstruktywnego. Ja mam ci zapewniać rozrywki i pomagać. Dostajesz ryby, wędkę, sieć... czy jak tam jeszcze szło... A i tak ci nie pasuje.
- My się chyba nie rozumiemy!
- Widzę. To wybierzesz się ze mną dobrowolnie do tego kina czy mam cię wziąć siłą?
- Jesteś nienormalny!
- Staram się.
- Wyjdź - oznajmia wreszcie zrezygnowanym tonem. - Nie mam na to nastroju.
- A jutro?
- Nie wracaj. Proszę cię. Mogę ci napisać oświadczenie, że zrzekam się opiekuna. I wszyscy będą szczęśliwi.
- Ty na pewno - uśmiecha się z przekąsem. - Aż bucha od ciebie pozytywną energią.
- Wyjdź - powtarza automatycznie, już ją to nudzi. - Proszę cię, wyjdź.
Kolejny raz obserwuje jego znikające w drzwiach plecy z dziwnym uczuciem. Zmęczenia, ulgi? Też. Ale i jakby... Żalu?
Niemożliwe.
Jedno jest pewne - w głowie ma już o wiele większy bałagan, niż ostatnio. Bezładne, pomieszane bez sensu myśli wołają o pomstę do nieba.


______________________________________________________

Wiem, że nie przystosuję się do rzeczywistości. Do którejkolwiek spróbujesz mnie wepchnąć szufladki, nóżki zawsze mi z niej będą wystawać. 

~Ewa Nowak - "Ogon Kici"~

W oknach wiszą zasłonki ze szkarłatnego materiału, więc światło wpadające do wnętrza też jest czerwone. Miłe ciepło powoli ogarnia jej ciało, promieniując od palców, zaciśniętych na filiżance owocowej herbaty. Przygląda się listkowi mięty, pływającemu w przejrzystej cieczy, która kojącym, słodkim aromatem próbuje sprawić, że życie też nabierze rumieńców. Bezskutecznie.
Przenosi wzrok na jego gorącą czekoladę - też nie wygląda źle.
- Chcesz? - reaguje natychmiast, każdy niuans jest przez niego odbierany błyskawicznie.
Kręci głową.
- Na pewno? Jest pyszna - oznajmia zachęcająco. Nakładające się na siebie dźwięki w pomieszczeniu tłumią jego głos jak filtr. Schowali się tu przed deszczem, nie oni jedni jednak wpadli na ten pomysł. Kawiarenka jest dość gęsto zaludniona.
- Nie, dzięki - powtarza machinalnie, zawzięcie rozmieszując cukier.
- Co cię gryzie?
- Nic. - Mieszanie pochłania ją bez reszty. Wybija dziwny rytm łyżeczką, zmienia kierunek, nie patrzy na niego.
A głupi nie jest.
- Coś ze szkołą?
- Nie.
- To z ojcem.
- Nic się nie dzieje! - złości się, bo zawsze musi ją przejrzeć.
- Czyli trafiłem. Co jest? - Pochyla się nad stolikiem, muskając przelotnie jej dłoń. Cofa ją, ale on nie przejmuje się tym. - Znowu robi ci sceny?
- Nie... Tylko... - mruczy niewyraźnie. - Nie umie pojąć, że ja nie chcę. Powiedz, co jest w tym niezrozumiałego?
- Nic. Ale on nie potrafi się z tym pogodzić. - Podpiera policzek na dłoni, czujnie przebiega wzrokiem po jej twarzy. - Musisz dać mu czas.
- Czas na co? On jest pewien, że zmienię zdanie. Że to przejściowy kaprys, bunt nastolatki. Że obraziłam się na Kościół, bo wszyscy to robią. - Wzdycha ciężko.
- Musisz przyznać, że panuje moda na ateizm.
- Naprawdę sądzisz, że ja...
- Nie! - przerywa jej bez zastanowienia. - Znam cię i wiem, co w tobie siedzi. I to rozumiem. Możesz sobie wierzyć w Jahwe, w Ozyrysa i Anubisa albo w Wisznu, Śiwę i Brahmę, jeśli chcesz. Możesz modlić się do Allaha, do Latającego Potwora Spaghetti albo do pani Krysi z warzywniaka, a ja i tak będę cię kochał. Wiesz o tym, prawda?
- Wiem. - Gapi się w stół, przykryty jasną serwetką. Pastele, mereżki, goździki w wazonie. Kameralnie. Nie znosi tego, tak samo jak tych wszystkich wyznań i czułości.
- Mówisz to bez przekonania.
- Wiem, Maxi - powtarza głośniej, ale wzroku nie podnosi. Czuje na policzku delikatny dotyk, odwraca twarz. - Wiem.
- Dobra... - Opiera dłonie na stoliku, wpatruje się przez chwilę w rachunek. Potem znów patrzy w okno. - Przestało padać.
- Wiem.
- Znasz już tylko jedno słowo, Natka? - Wyjmuje portfel, kładzie obok siebie banknot i kilka monet. Nie ma ani odrobiny kpiny w jego głosie. Tylko ta sama, niepewna troska co zawsze.
Trochę ją to dobija.

Że ty nie dla mnie jesteś, ani ja dla ciebie

Że nie możemy rankiem gadać trzy po trzy

Że wspólnej gwiazdy trudno szukać nam na niebie

Że między ludźmi nie powiemy sobie "ty"

Że nie pójdziemy tak zwyczajnie gdzieś, tak w gości

Że nic co nasze nie jest nasze, nawet my

Dlatego nie mów mi, dlatego nie mów mi

To dlatego nie mów mi o miłości.**

Nieważne. Odsuwa od siebie jakieś dziwne przemyślenia. Zaraz idziemy stąd.
A Lena zawsze lubiła tu przychodzić, przemyka jej nagle przez myśl.
- To już pół roku - szepcze, zaciskając blade dłonie na oparciu krzesła. - Sześć miesięcy.
Zastyga, ale tylko na moment.
- Wiem. - I znowu to nie jest drwina ani złośliwa aluzja do wcześniejszych słów. On po prostu wie. I rozumie. - Już tyle czasu bez niej... - Okrąża stolik, mimo oporu łapie ją w ramiona i po prostu przyciska do siebie, mocno. Tonie w jego bluzie, pachnącej płynem do zmiękczania tkanin, deszczem i kawą - już gorzkawy zapach zdążył ich otulić swoją delikatną warstewką. Chowa twarz, oddycha powoli. Spokojniej.
Nie jest najgorzej, ale dobrze też nie.
Trwają tak przez chwilę, potem wychodzą. Bez słowa przemierzają ulice, bez słowa spoglądają na siebie, bez słowa on całuje ją w policzek, a ona otwiera drzwi, mocując się przez chwilę z opornym zamkiem. Wciąż bez słowa wyjmuje jej klucze z rąk i obraca bez trudu. Bez słowa.
Często razem milczą. I w milionie spraw, które może mu zarzucić, za to jedno jest mu tylko nieodmiennie wdzięczna - że umie milczeć, kiedy jest na to pora. Że potrafi zaakceptować ciszę, zamiast szukać tysiąca sposobów na jej przerwanie.


_____________________________________________________

Kiedy przewróci się jedna karta, wali się cały domek. I nie ma jak się wydostać z gruzów. 

Dopóki ktoś nie przyjdzie i cię nie wyciągnie. 

~Haruki Murakami - "Na południe od granicy, na zachód od słońca"~

Przygotowuje obiad, słuchając koncertu fortepianowego w radiu. Nie przepada specjalnie za doglądaniem gotującej się zupy ani obieraniem ziemniaków, nigdy jej to nie fascynowało. Gdy tworzyła w myślach szkic swojego życia, skupiała się raczej na wyższych celach niż brudzenie rąk. Nie była przecież wyjątkiem, miała pełno marzeń, gdyby komuś to się wydawało dziwne - tak, młodociane matki też je mają. I to nie - jak się wydaje starszym, potępiającym wszystko paniom - marzenia o jakichś dziwnych ekscesach, skokach w bok, szaleństwach, imprezach i Bóg wie, czym jeszcze. Życie nie jest takie proste, żeby sprowadzać wszystko do jednego. Wiadomo czego.
Ona marzyła o muzyce - tylko i aż. Nie o gwiazdce z nieba, nie o czymś niemożliwym - o muzyce. Po prostu. Nawet jeśli mało jeszcze wiedziała wtedy o sobie, to przecież nic nie dawało jej więcej szczęścia. I modlitwa ta, nieśmiała i prosta, mogła się naprawdę spełnić w prestiżowej szkole, do której jakimś niesamowitym zrządzeniem losu udało jej się dostać. I przejść przez te kilka lat ciężkiej pracy tylko po to, żeby po jej zakończeniu osiąść na mieliźnie zwanej "opieka nad dzieckiem". 
Co jest w tym najlepsze? To, że to nie z powodu jakiegoś kaprysu, nie z powodu własnej głupoty - z powodu przypadku. Bo czasem los w miejscu X, o czasie Y stawia kompletnie niewłaściwą osobę i nie daje sobie przemówić, że tak wcale nie miało być. Że nie zawiniła niczym, niczym! Kompletnie niczym.
Gdyby można było znaleźć jakikolwiek, nawet śmiesznie głupi powód - byłoby prościej. 
Ale powodu nie ma i nigdy nie było. Żadnego. Nawet bezsensownego - nie ma. Nie ma.

Ze złością stawia garnek na gazie, odwraca się twarzą do okna. Z sąsiedniego pokoju dobiega do niej nucona z tkliwością kołysanka, od której brzmienia robi jej się niedobrze. I nie wiadomo, co jest gorsze do przełknięcia - żal, który czuje do losu, czy wyrzuty sumienia, że obciąża ciężarem kogoś jeszcze? Oczywiście matka nigdy się nie skarży. Nawet chętnie zajęłaby się i domem, i jej dzieckiem, pozwalając jej na kontynuowanie studiów, na pracę, może na jakiś lepszy los? Ale ona przecież nie może się godzić na to, dla własnego egoizmu nie chce wykorzystywać jej dobroci. Obie jakoś dają radę to dźwigać, wiążąc koniec z końcem z coraz większym trudem. Emerytura matki i zasiłek, który jakimś cudem udało jej się dostać, nie wystarczają na wszystko. Właściwie to nie wystarczają prawie na nic.

Tym bardziej więc zdenerwowała się wtedy, gdy przez pośpiech - no i strach, który już dawno zawładnął jej życiem - o mało co nie pozbyła się ostatnich pieniędzy, wraz z wszystkimi dokumentami zresztą. Myślała przez chwilę, że zemdleje, ale jednocześnie zdawała sobie sprawę, że to nie zmieni sytuacji ani o jotę.
I wtedy ktoś przyszedł, a tym kimś był... No, on. Przyniósł jej portfel, niepewnie podając jej go przez drzwi i zaraz się zmywając, jakby miała na niego nakrzyczeć za zwrócenie zguby albo uciec w popłochu i zamknąć na cztery spusty. Zresztą... Czy można było się mu dziwić? Po jej wcześniejszej reakcji powinien spodziewać się najgorszego, również tego, że jest niezrównoważona psychicznie - lub po prostu, kolokwialnie mówiąc, chora na głowę.
Kamień spadł jej z serca, a nawet ogarnęło ją swego rodzaju ciepło. Nie żaden tam długotrwały ogień, zwykły płomyczek zapałki, zapalający się z trzaskiem i gasnący po upływie paru sekund.
No, ale ciepło zaistniało tak czy inaczej; było faktem, który odnotowała z niepokojem.
Na szczęście szybko wszystko wróciło do normy. Gdyby nie ciągły płacz małej, mogłaby się może przyzwyczaić do tego życia. Ale... Dobra, po co mówić, co by było, gdyby...? Jak świat światem, nikt tego nie wie i wiedzieć nie może. Nikt nie zna zakończenia snu, z którego wybudził nas odgłos budzika. Nikt nie wie, co wydarzyło się w głowie kogoś, kto właśnie umarł. Niby można się domyślać - ale nigdy nie ma pewności.
Słowo "pewność" wykreśliła ze słownika już dawno. Razem ze "sprawiedliwością" i "szacunkiem".

Słyszy wołanie z salonu, przykręca gaz i idzie tam z ociąganiem.
- Muszę coś załatwić. - Mama krząta się w pośpiechu, zerkając co sekundę na małą. - Popilnuj jej, zaraz wracam. Tylko... - Zatrzymuje się na moment i patrzy z wahaniem. - Coś jej jest. Uważaj na nią.
Kiwa głową, siada obok łóżeczka, próbując się zmusić do tego uważania, ale narastająca od kilku dni migrena skutecznie jej uwagę odwraca.
A płacz wwierca się w jej uszy coraz boleśniej. Zastanawia się, czy jest jakaś granica decybeli, którą potrafi osiągnąć. Na razie wzrasta bez ograniczeń.
- No, co ci jest? - szepcze bezradnie, wyciągając rękę. - Boli cię coś? Przestań. Błagam cię...
Od małego ciałka bucha ciepło.
- Masz gorączkę? - Aż wstaje, pochylając się i kładąc dłoń na jej czole. Parzy. - Cholera. Ale się załatwiłyśmy.
Dać jej jakieś leki? Jakie? To noworodek. Zbijać temperaturę? Jak? Z przerażeniem zdaje sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak się zachować.
- Czekaj. - Szuka numeru do lekarza, przetrząsa papiery. Przecież nie na pogotowie... Chyba, żeby... W ręce wpada jej portfel, wysuwa się z niego jakiś papierek. Wizytówka. Odczytuje numer, nazwisko - które nic jej nie mówi. Ale...
- Lekarz - pediatra. Świetnie. Byle jak najszybciej... - Wciska klawisze drżącymi palcami, pospiesznie tłumaczy człowiekowi po drugiej stronie, co się dzieje. Głos wydaje się znajomy, może jednak była kiedyś u niego z małą? Nie pamięta.
Podaje adres, czeka jak na szpilkach. Zwłaszcza, że mamy wciąż nie ma.
Słyszy pukanie - dzwonek jest zepsuty od niepamiętnych czasów. Rzuca się z ulgą do drzwi, ale po ich otwarciu zamiera.
Ręce jej się trzęsą, a w gardle czuje ucisk, gdy spogląda w zapamiętane sprzed tygodnia, orzechowe oczy.


____________________________________________________________



* Urszula - Dmuchawce, latawce, wiatr
** Agnieszka Osiecka - Byle nie o miłości



________________________________________________________

Wcześniej? Tak. Krócej? Też. Słabiej? Owszem. Dlaczego? Nie wiem. 
Ale... Nic nie mówię, nie będę się pogrążać bardziej.
Cieszy mnie, że jesteście też tutaj i mnie wspieracie. Można mieć pełno weny, ale to komentarze od was dają kopa, który pozwala pisać dalej. Jedno słowo - Dziękuję!

Zakładka z postaciami jest ciągle aktualizowana, ale możecie zajrzeć.

Do Marci: nigdy nie bądź niczego zbyt pewna. Życie lubi zaskakiwać. :D